Orinocokrokodil Project

De Orinocokrokodil (Crocodylus intermedius) is de grootste krokodillensoort van Zuid-Amerika waarvan huidige populaties alleen te vinden zij n in Venezuela en Colombia. De soort is in de 19e en 20e eeuw hevig bejaagd voor zijn huid door de unieke lichte kleuren, die ook zelfs bij volwassen dieren crèmekleurig, gelig tot donkerbruin-grijsachtig zijn. Tegenwoordig wordt er nog illegaal op de soort gejaagd als voedselbron of uit angst voor de dieren.

De status tot de dag van vandaag volgens het IUCN is “critically endangered” met 34 subpopulaties. De grootste subpopulaties bevinden zich in Venezuela en naar schatting zijn er minder dan 3.000 volwassen individuen in het wild.

De GECV (Grupo de Especialistas Cocodrilos de Venezuela) is een organisatie die zich sinds 1990 inzet voor het herstellen van natuurlijke populaties in Venezuela. Tussen 1990 en 2021 hebben zij met behulp van krokodillenboerderijen 10.764 exemplaren geherintroduceerd. Helaas zijn er echter van de tien volledig opererende faculteiten nu nog maar vier over door gebrek aan financiële steun.

Onder dit conservatieproject vallen verschillende activiteiten die bijdragen aan het herstel van de natuurlijke populatie. Er worden eieren uit nesten in het wild verzameld en deze worden kunstmatig uitgebroed. In samenwerking met de lokale bevolking worden jonge dieren naar de krokodillenboerderij gebracht. Hier worden de meeste individuen gehouden tot ongeveer een leeftijd van een jaar oud, omdat de meeste krokodillen in het wild sterven als ze nog geen jaar oud zijn. Vervolgens worden ze geherintroduceerd in gebieden die geschikt zijn bevonden voor het waarborgen van de populaties.

Individuen van wilde populaties worden gehouden om nieuw bloed in te brengen voor in gevangenschap gehouden reproductieve volwassenen. Deze wilde individuen worden minstens drie jaar gehouden voor reproductiedoeleinden en vervolgens vrijgelaten in beschermde gebieden met een juist habitat.

Er wordt onderzoek gedaan naar de aantallen, gezondheid en overlevingskans van de jaarlingen in wilde populaties die geherintroduceerd zijn. Ook wordt er aandacht besteed aan het trainen en onderwijzen van studenten, parkrangers, national guards, boeren en de overheid.

Op dit moment zijn sommige subpopulaties stabiel, anderen zijn groeiende terwijl sommige nog steeds aan het afnemen zijn. De wilde populatie in Venezuela heeft zich de afgelopen 30 jaar in stand gehouden dankzij deze conservatieprojecten. Echter is er nog meer onderzoek nodig naar waarom sommige subpopulaties het beter doen dan andere. Ook is er meer financiële steun nodig om de overgebleven krokodillenboerderijen opererend te houden en uit te breiden met nieuwe faciliteiten om hun capaciteit van herintroductie te vergroten.